Abstract
Ushbu maqolada ekokrititsizmning adabiy metod sifatida shakllanishi va takomillashuvi tahlil qilinadi. XX asrning ikkinchi yarmida G‘arb adabiyotshunosligida shakllangan ekokrititsizm bugungi kunda global ilmiy yo‘nalish sifatida rivojlanib kelmoqda. Maqolada uning asosiy bosqichlari, nazariy asoslari va multidissiplinar xususiyatlari yoritilgan. Shuningdek, o‘zbek adabiyotida tabiat tasviri, ekologik ong va Orol fojiasi kabi masalalarning badiiy aks etishi ekokrititsizm nuqtai nazaridan tahlil qilinadi. Tadqiqot natijalari ekokrititsizmning adabiyotshunoslikdagi o‘rni va uning ekologik ongni shakllantirishdagi ahamiyatini ko‘rsatadi.
References
1. Glotfelty, C., & Fromm, H. (1996). The Ecocriticism Reader: Landmarks in Literary Ecology. Athens: University of Georgia Press.
2. Buell, L. (1995). The Environmental Imagination: Thoreau, Nature Writing, and the Formation of American Culture. Harvard University Press.
3. Huggan, G., & Tiffin, H. (2010). Postcolonial Ecocriticism: Literature, Animals, Environment. Routledge.
4. Rigby, K. (2004). Topographies of the Sacred: The Poetics of Place in European Romanticism. University of Virginia Press.
5. Garrard, G. (2012). Ecocriticism. London: Routledge.
6. Slovic, S. (2010). Going Away to Think: Engagement, Retreat, and Ecocritical Responsibility. University of Nevada Press.
7. Heise, U. K. (2008). Sense of Place and Sense of Planet: The Environmental Imagination of the Global. Oxford University Press.
8. Clark, T. (2011). The Cambridge Introduction to Literature and the Environment. Cambridge University Press.